ေတာင္တက္သမားတစ္စုသည္ ျမင့္မားေသာ ေတာင္တစ္ခုကို စတက္ၾကပါသည္။ နာရီအနည္းငယ္ တက္မိေသာအခါ အားလံုးသည္ ေတာင္အလယ္ေလာက္သို႔ ေရာက္ၾကပါသည္။ ထိုေနရာအေရာက္တြင္ ခဏအနားယူၿပီး အုပ္စု (၃)စု ခြဲလိုက္ၾကပါသည္။
ပထမတစ္စုမွာ အလြန္ပင္ပန္းလွေသာ ေတာင္ေစာင္းကို ေရြးခ်ယ္တက္မိေလျခင္းဆိုၿပီး သူတို႔လုပ္ခဲ့တာ မွားတာပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေတာင္တက္ရင္း စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စရာ ခံစားရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာႏွင့္ ေတြ႔ရတဲ့ဒုကၡ မမွ်ေလျခင္းဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းေနၾကပါသည္။ ဤအဖြဲ႔သည္ ပင္ပန္းစိတ္ပ်က္လြန္းသျဖင့္ ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ျပန္ဆင္းလာၾကပါသည္။
ဒုတိယအဖြဲ႔မွာ ေတာင္တက္ခရီး သာယာလွပသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ေပၚေလေကာင္းေလသန္႔ကို တစ္၀႐ွဴၾကပါသည္။ သာယာေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ သူတို႔မွာ ပါလာေသာ ထိုင္စရာအခင္းမ်ားကို ေတာင္ေပၚတြင္ ေပါက္ေနေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ခင္းၿပီး ပါလာေသာ အစားအစာမ်ားကို တေပ်ာ္တပါး စားၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ေတးသီခ်င္းမ်ားပင္ ေအာ္ဟစ္သီဆိုၾကပါသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ လြတ္လပ္မႈအရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားၾကပါသည္။ သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ ေနရာ၏ သာယာမႈကို ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲသျဖင့္ ထိုေနရာမွာပင္ ရပ္နားၿပီး ဆက္မတက္ေတာ့ပါ။
တတိယအဖြဲ႔မွာ တကယ့္ေတာင္တက္သမားအဖြဲ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတုိင္း ေတာင္ထိပ္အထိ အေရာက္တက္ခဲ့ၾကပါသည္။ စ တက္စဥ္ကတည္းက ေတာင္ထိပ္အေရာက္ တက္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေတာင္ထိပ္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ခဲ့ပါ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႔သည္ သူတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔မွာ ရွိေသာ စြမ္းအားမ်ားကို စုစည္းၿပီး ရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။
ဘ၀တြင္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတက္လွမ္းၾကပါသည္။ တက္လွမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေတာင္တက္အဖြဲ႔ (၃)ဖြဲ႔တြင္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္လည္း ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ဘယ္အဖြဲ႔စိတ္ထားမ်ိဳး အျဖစ္မ်ားပါသလဲ။

( ေဒါက္တာ သိန္းလြင္ ၏ စိတ္က်န္းမာေရးအေတြးစာစုမ်ား-တတိယတြဲ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )