7:13 AM
Posted by mintaryar
၁။ အရဟံ =ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာဂုဏ္။
၂။သမၼာသမၺဳေဒၶါ =သစၥာေလးပါးျမတ္တရားကုိ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ပိုင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္ေသာ မူေသာ
ဂုဏ္။
၃။၀ိဇၨာစရဏ သမၸေႏၷာ =၀ိဇၨာသံုးပါး၊ ၀ိဇၨာရွစ္ပါး၊စရဏ တရားဆယ့္ငါးပါးတို့ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၄။သုဂေတာ =မွန္ကန္ေသာ စကားတို့ကိုေကာင္းမြန္စြာ ေျပာဆိုေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၅။ေလာက၀ိဒူ =သတၱ ၊သခၤါရ ၾဘကာသဟူေသာ ေလာကသံုးပါးအား ကုန္စင္ခပင္းသိျမင္ေသာ
မူေသာဂုဏ္။
၆။အႏုတၱေရာပုရိသ ဓမၼာသာရထိ=မယဥ္ေက်းေသာ လူ၊နတ္၊ၿဗဟၼာ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို့အား ယဥ္ေက်းေအာင္
ဆံုးမသင္ေပးေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၇။သတၱာေဒ၀ မႏုသာာနံ =လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို့၏ ဆရာသခင္ ဦးထိပ္တင္ၾကီးျဖစ ္ေတာ္မူေသာ
ဂုဏ္။
၈။ဗုေဒၶါ =သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကို ကိုယ္တိုင္ပိုင္းျခား ထင္ထင္သိျမင္ေတာ္မူျပီး သတၱ
၀ါအေပါင္းတို့အားလည္းသိေစေသာမူေသာဂုဏ္။
၉။ဘဂ၀ါ =ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါး ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာဂုဏ္။
2:17 PM
Posted by mintaryar
၁၊ မိတ္ဖြဲ႔တယ္၊ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း စုေဆာင္းတယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား ယံုၾကည္စြာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈမ်ဳိးဟာ ဘဝတစ္သက္တာ အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေႏြးထည္ပါပဲ။ အဲဒါဟာ သင့္ရဲ့ စာရိတၱနဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ျဖစ္တည္လာတဲ့အတြက္ တန္ဖိုးထားပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေငြစုသလိုပဲ စုေဆာင္းတတ္ရမယ္၊ အခုခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွေယာက္မွ မရွိေသးပဲ ခ်ဳိ႔တဲ့ေနရင္လည္း စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ မိတ္ဖြဲ႔မယ္ဆိုရင္ အခါမေႏွာင္းေသးပါဘူး။
၂၊ လက္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္(ဥပကၡာျပဳတတ္ေအာင္) ႀကိဳးစားတယ္
ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္ေနမွေတာ့ ကေလးဆန္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘဝမွာ ႀကံဳရဆံုရတတ္တဲ့ တခ်ဳိ႔ေသာ ခ်စ္ျခင္းေတြ၊ ဖူးစာေတြ၊ စိတ္ပိုင္း ႐ုပ္ပိုင္း ေမြ႔ေလ်ာ္ရာေတြ တစံုတရာကို အခြင့္ေပးတုန္း အရမယူႏိုင္ခဲ့ရင္ လက္လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တာထြက္မွတ္ အသစ္တစ္ခု ျပန္ေပးပါ။ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိေနသ၍ အင္အားရွိေနမယ္၊ ထို႔အတူ အားထုတ္မႈ ရွိေနသ၍ ေအာင္ျမင္ျခင္း ရွိေနမွာပဲ။
၃၊ ဂ႐ုဏာစိတ္ထားတယ္
တတ္စြမ္းသ၍ ကိုယ့္ထက္ ဆင္းရဲ၊ ခက္ခဲသူေတြကို မိခင္ေလာကႀကီးရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္နဲ႔ အလွတရားေတြကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ရမယ္။ ဒီလို အျပဳအမူမ်ဳိးဟာ ပ်ဳိးႀကဲေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူ႔သဘာဝရဲ့ အလွပဆံုး အသီးအႏွံေတြအျဖစ္ ရိတ္သိမ္းရလိမ့္မယ္။
၄၊ ဂီတနဲ႔ အကြၽမ္းတဝင္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္
ဂီတတူရိယာ တမ်ဳိးမ်ဳိးကို သင္ယူ/နားလည္ ေနရမယ္၊ ဂီတဟာ လူ႔စိတ္ကို လန္းဆန္းေစတဲ့အျပင္ မွတ္ဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို ႏႈိးဆြေပးတယ္၊ ထင္မွတ္မထားတဲ့ တည္ၿငိမ္မႈေတြကို ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုပညာ၊ ပစၥည္းစုေဆာင္းျခင္း စတဲ့ ဝါသနာေတြဟာလည္း အသြင္မတူတဲ့ သာယာစိုေျပမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။
၅၊ ဒုကၡ ၂ မ်ဳိးကို ေဝးေဝးေရွာင္တယ္
ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒုကၡ ၂ မ်ဳိး အၿမဲေတြ႔ရတယ္၊ တမ်ဳိးက လိုတာမရတဲ့ ဒုကၡ၊ ေနာက္တမ်ဳိးက အစြဲအလန္း ႀကီးတဲ့ဒုကၡ။ ပထမဒုကၡျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္တာမရခဲ့ရင္ အဲသလို ျဖစ္စဥ္ကို ေလာင္းကစား တစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါ၊ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ၿပီး ရလာခဲ့ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မရခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတြင္းစိတ္က ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ရွိေနသင့္တယ္၊ ကံေကာင္းတာက ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ တစ္ က ျပန္စဖို႔ အရင္းအႏွီး ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒုတိယဒုကၡကေတာ့ အဆံုးရြားဆိုးဒုကၡပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အခုထိ အဲလို အစြဲအလန္းမ်ဳိး ရွိေနေသးရင္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းထုတ္ပစ္ပါ။
၆၊ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္
တခ်ဳိ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မသိမသာ ေမ့ပစ္ဖို႔ပဲ၊ ေနာင္တႀကိမ္ ထပ္ႀကံဳလာတဲ့အခါ အသိဥာဏ္လည္း လိုက္ၿပီး တိုးပြားလာမယ္။ တခ်ဳိ႔ ဝမ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ ကိစၥေတြက်ေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီး ေတာင့္ခံဖို႔ပဲ၊ တႀကိမ္တခါ ႀကံဳဖူးၿပီးတိုင္း ဘဝႀကီးက ပိုၿပီး ျပည့္စံုလာမွာပဲ။ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္မွေတာ့ ကေလးဘဝတုန္းကလို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနဖို႔ မသင့္ေတာ့ဘူး။
၇၊ အၿမဲတေစ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့စိတ္ထားတယ္
အသုဘတစ္ခုကို သြားၿပီးျပန္လာတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ သံေဝဂ ရေနတတ္မယ္၊ အျပင္းဖ်ားၿပီး ျပန္ေကာင္း လာတဲ့အခါ အသက္ကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားလာတတ္မယ္။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့္အေပၚ က်ေရာက္ေနတဲ့ ေက်းဇူးတရားကို အစဥ္အၿမဲ အမွတ္ရေနရမယ္၊ ေက်းဇူးသိတဲ့စိတ္ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္ေစ႐ုံတင္ မကပဲ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မီးလွ်ံေတြကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစႏိုင္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ျခင္းက အဲဒီက ျမစ္ဖ်ားခံတာပဲ။
၈၊ အလုပ္အေပၚ သံေယာဇဥ္အရမ္းရွိတယ္
အလုပ္ဆိုတာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တာ၊ အာလူးဖုတ္တာလိုမ်ဳိး စိတ္လက္ေပါ႔ပါးမႈ မေပးႏိုင္ေပမယ့္ သူဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးနဲ႔ အစြမ္းအစကို စမ္းသပ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ။ အဲဒီက တဆင့္ တန္ဖိုးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို နားလည္ေစတာပဲ။ သူ႔ကို ပံုေအာၿပီးခ်စ္လိုက္ပါ၊ အနည္းဆံုး သူ႔ေၾကာင့္မို႔သာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘဝတစ္ခုလံုးရဲ့ အစိပ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လုပ္စရာရွိေနၿပီး၊ စားစရာလည္း ရွိေနတာပါ။
၉၊ ေလ့လာသင္ယူရာမွာ ဇြဲနပဲႀကီးတယ္
စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ သင္ယူျခင္းဟာ အသိဥာဏ္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာေနတာပါပဲ၊ ႏွစ္တိုင္း အနည္းဆံုး စာအုပ္ေရ ၅၀ ဖတ္ရမယ္။ စာဖတ္ျခင္းဟာ မွတ္ဥာဏ္နဲ႔ ခံစားနားလည္ႏိုင္စြမ္းကို ထိန္းထားႏိုင္႐ုံမက စာဖတ္သူမွာ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ သံလိုက္ဓာတ္တမ်ဳိး ရွိေနေစတယ္။ ဒါဟာလည္း yoga သင္တန္းတို႔၊ ဗ်ဴတီပါလာတို႔က မေပးႏိုင္တဲ့ အရာပါ။
၁၀၊ အားကစားကို ခံုမင္ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္
အခ်ိန္ကို မွန္ကန္စြာ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး အားကစားလုပ္တယ္၊ သဘာဝကို ခံစားတယ္။ အက်ဳိးေက်းဇူးက ပ်င္းရိျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တက္မလာေတာ့ဘူး၊ ႐ုပ္ရည္ကလည္း ဇရာဖိစီးမႈေၾကာင့္ ယိုယြင္း မသြားေတာ့ဘူး၊ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ႏုပ်ဳိျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ က်န္းမာျခင္းကို ထိန္းထားႏိုင္လိမ့္မယ္။ (ဖတ္မွတ္ရေသာ ဗဟုသုတေလးကို ေဖာ္ၿပေပးလိုက္ပါတယ္)
1:39 PM
Posted by mintaryar
သားသမီးက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လႉမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊ က်င့္ဖြယ္သားတို႕တာ။
မိဘက်င့္၀တ္ ငါးပါး
မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္၊ ၀တ္ငါးအင္၊ ဖခင္မယ္တို႕တာ။
တပည့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
ညီညာထႁကြ၊ ဆံုးမနာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံနီးလုပ္ေကၽြး၊ သင္ေတြးအံရြတ္၊ တပည့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။
လင့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
မထီမဲ့ကင္း၊ အပ္ႏွင္းဥစၥာ၊ မိစၦာမမွား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္၊ ငါးအင္ လင့္က်င့္ရာ။
မယားက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အိမ္တြင္းမွဳလုပ္၊ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာ၊ မိစၦာၾကဥ္ေရွာင္၊ ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႕ခ်ိ၊ ပ်င္းရိမမူ၊ ၀တ္ငါးဆူ၊ အိမ္သူက်င့္အပ္စြာ။
မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္၊ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား၊ စီးပြားေဆာင္ရြယ္၊ ႏွဳတ္ႁမြက္ခ်ိဳသာ၊ သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလ မိတ္သဟာ။
အရွင္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
၀စၥာေကၽြးေမြး၊ ျပဳေရးစီရင္၊ နာလွ်င္ ကုေစ၊ ငွေ၀ ရသာ၊ အခါကိုလႊတ္၊ အရွင့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။
လုပ္သားက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အိပ္ေသာ္ ေနာက္က်၊ ထေသာ္ကား ေရွ႕၊ ေပးမွယူအပ္၊ ေစ့စပ္ေဆာင္ရြက္၊ ေက်းဇူးႁမြက္၊ ငါးခ်က္လုပ္သားက်င့္ဖို႕ရာ။
ဒါယကာက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေမတၱာစိတ္သက္၊ ေဆာင္ရြက္ခ်စ္ခင္၊ ခင္မင္ႏွဳတ္ခ်ိဳ၊ လိုလွ်င္ ဖိတ္ထား၊ တတ္အားလႉေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလ ဒါယကာ။
ရဟန္းက်င့္၀တ္ ေျခာက္ပါး
မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လစ္၊ အသစ္ေဟာက်ဴး၊ နာဖူးထပ္မံ၊ နတ္ထံတင္ရာ၊ ေမတၱာလည္းျပဳ၊ ရဟန္းမွဳ၊ ေျခာက္ခု လြန္ေသခ်ာ။
1:36 PM
Posted by mintaryar
သားသမီးက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လႉမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊ က်င့္ဖြယ္သားတို႕တာ။
မိဘက်င့္၀တ္ ငါးပါး
မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္၊ ၀တ္ငါးအင္၊ ဖခင္မယ္တို႕တာ။
တပည့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
ညီညာထႁကြ၊ ဆံုးမနာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံနီးလုပ္ေကၽြး၊ သင္ေတြးအံရြတ္၊ တပည့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။
လင့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
မထီမဲ့ကင္း၊ အပ္ႏွင္းဥစၥာ၊ မိစၦာမမွား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္၊ ငါးအင္ လင့္က်င့္ရာ။
မယားက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အိမ္တြင္းမွဳလုပ္၊ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာ၊ မိစၦာၾကဥ္ေရွာင္၊ ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႕ခ်ိ၊ ပ်င္းရိမမူ၊ ၀တ္ငါးဆူ၊ အိမ္သူက်င့္အပ္စြာ။
မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္၊ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား၊ စီးပြားေဆာင္ရြယ္၊ ႏွဳတ္ႁမြက္ခ်ိဳသာ၊ သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလ မိတ္သဟာ။
အရွင္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
၀စၥာေကၽြးေမြး၊ ျပဳေရးစီရင္၊ နာလွ်င္ ကုေစ၊ ငွေ၀ ရသာ၊ အခါကိုလႊတ္၊ အရွင့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။
လုပ္သားက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အိပ္ေသာ္ ေနာက္က်၊ ထေသာ္ကား ေရွ႕၊ ေပးမွယူအပ္၊ ေစ့စပ္ေဆာင္ရြက္၊ ေက်းဇူးႁမြက္၊ ငါးခ်က္လုပ္သားက်င့္ဖို႕ရာ။
ဒါယကာက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေမတၱာစိတ္သက္၊ ေဆာင္ရြက္ခ်စ္ခင္၊ ခင္မင္ႏွဳတ္ခ်ိဳ၊ လိုလွ်င္ ဖိတ္ထား၊ တတ္အားလႉေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလ ဒါယကာ။
ရဟန္းက်င့္၀တ္ ေျခာက္ပါး
မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လစ္၊ အသစ္ေဟာက်ဴး၊ နာဖူးထပ္မံ၊ နတ္ထံတင္ရာ၊ ေမတၱာလည္းျပဳ၊ ရဟန္းမွဳ၊ ေျခာက္ခု လြန္ေသခ်ာ။
1:36 PM
Posted by mintaryar
တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အရမ္းခ်မ္းသာၿပီး ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ သူေဌႀကီးတစ္ဦးရွိပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြဟာ အဲဒီလူကို အင္မတန္မွကို ရြံရွာစက္ဆုပ္ၾကပါသတဲ့။ တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီသူေဌးႀကီးက ရြာသူရြာသားေတြကို ေျပာပါတယ္။
"မင္းတို႔ေတြဟာ ငါ့ရဲ႔ခ်မ္းသာမႈေတြကို မနာလိုၾကတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေၾကာင့္မို႔ ငါဟာ ေငြရရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္း ၾကည့္တတ္သလဲဆိုတာကို နားမလည္ၾကတာလဲျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔ေတြ ငါ့ကိုမႏွစ္သက္ၾက၊ မုန္းတီးၾကတယ္ဆိုတာကို ငါသိပါတယ္။ ငါေသသြားတဲ့အခါ ငါနဲ႔အတူ ဘာမွယူမသြားႏိုင္တာလည္း ငါသိပါတယ္။ အဲဒီငါေသတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ငါ့မွာပိုင္ဆုိင္သမွ်အရာအားလံုးကို အျခားလူေတြအားလံုးအတြက္ စြန္႔လွဴသြားမွာပါ။ ငါေသခါနီးရင္ ငါပိုင္ဆုိင္သမွ်ေတြကို အျခားလူေတြအတြက္ အသံုး၀င္မယ့္ေနရာအားလံုးမွာ ေပးလွဴဖို႔အတြက္ ေသတမ္းစာေရးမယ္။ အဲဒီအခါမွာ အျခားလူေတြအားလံုး ၀မ္းသာေက်နပ္ၾကမွာပါ"
သူေဌးႀကီးက အဲဒီလိုေျပာလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရြာသူရြာသားေတြဟာ သူ႔ကိုေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာ ျပက္ရယ္ျပဳၾကပါတယ္။
သူေဌးႀကီးလည္း စိတ္႐ႈပ္သြားၿပီး
"မင္းတို႔ေတြကလည္း ဘာေၾကာင့္မို႔ ငါ့ကိုမယံုမၾကည္ျဖစ္ေနၾကရတာလဲ။ ငါ့အသက္ေတြလည္း ႀကီးပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္အနည္းငယ္ထက္ပိုၿပီး ေနရဖို႔မရွိပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္အထိေစာင့္ၿပီး ငါ့စကားေတြမွန္မမွန္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါဦးလား။ ငါ့ရဲ႔ပိုင္ဆုိင္မႈအားလံုးကို အျခားလူေတြအတြက္ တကယ္ေပးလွဴမွာပါကြာ" လို႔ ေျပာပါတယ္။
ရြာသားေတြကေတာ့ သူေျပာသမွ်ကို လံုး၀ကို အယံုအၾကည္မရွိၾကပါဘူးတဲ့။ သူေျပာသမွ်ဟာ သူတို႔အတြက္ ရယ္စရာဟာသေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
"မင္းတို႔ေတြက ငါ့ကို လူလိမ္တစ္ေယာက္လို႔ တင္ေနလို႔လား။ ငါလည္း တစ္ေန႔က်ရင္ အျခားလူေတြလိုပဲ ေသမွာပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ငါ့ရဲ႔ပုိင္ဆုိင္သမွ်ေတြကို အျခားလူေတြအတြက္ လွဴဒါန္းေပးကမ္းမယ္ဆိုတာ ငါဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသားပါကြ" လို႔ ေျပာရင္း သူေျပာတာကို ရြာသူရြာသားေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မယံုၾကည္ၾကသလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနပါသတဲ့။
တစ္ရက္ သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတုန္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီးမိုးရြာခ်လိုက္ပါတယ္။ သူလည္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ကို၀င္ၿပီး မိုးခိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အပင္ေအာက္ကို မိုးခိုဖို႔အတြက္ အတူတကြ၀င္လာတဲ့ ၀က္တစ္ေကာင္နဲ႔ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူေဌးႀကီးလည္း အဲဒီ၀က္နဲ႔ ႏြားမဘာေတြေျပာသလဲဆိုတာကို နားေထာင္ေနမိပါသတဲ့။
၀က္ကေျပာပါတယ္
"လူေတြအားလံုးက မင္းကို သိပ္ၿပီးအေရးတယူလုပ္ၾကၿပီး ငါ့ကိုေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူးကြာ။ တကယ္ဆိုရင္ ငါေသတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ သူတို႔အတြက္ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ေတြ၊ ၀က္ဆားနယ္ေျခာက္ေတြ၊ အသားေခ်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရၾကတယ္ကြ။ ငါ့အေရခြံအေခါက္ကုိလည္း သူတို႔လႊင့္မပစ္ရဘူး၊ ငါ့နားရြက္ေတြ၊ မ်က္လံုးေတြ၊ လွ်ာေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ကလီစာေတြ၊ အူေတြအထိ သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္ပါတယ္ကြာ။ ငါက ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္ေနပါလ်က္နဲ႔ ႏြားႏို႔တစ္ခုပဲ သူတို႔အတြက္ရတဲ့ မင္းကိုက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အေရးေပးၾကတာလဲကြာ၊ အေလးထားၾကတာလဲကြာ၊ ဂ႐ုစိုက္ၾကတာလဲကြာ"
ႏြားမက ၀က္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။
"ဒီမွာ…၀က္၊ ငါက အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ သူတို႔အတြက္ ႏြားႏို႔ေပးတယ္။ အဲဒီႏြားႏို႔ဟာလည္း ငါေပးႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါဟာ အဲဒီတစ္ခုတည္းကိုပဲ မတြန္႔မတို သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သူတို႔ေတြသံုးဖို႔အတြက္ ငါအသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာ ေပးတယ္ဆိုတာ သူတို႔နားလည္ၾကတယ္။ မင္းကေတာ့ မင္းအသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာ သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္မယ့္အရာ ဘာမ်ားေပးလို႔လဲကြာ။ မင္းေသၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်မွသာ မင္းဟာ သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္တာကြ။ လူေတြက အနာဂတ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ၾကဘူးကြ။ သူတို႔ေတြဟာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကိုပဲ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ မင္းသာ သူတို႔ကို အခုလက္ရွိပစၥဳပၸန္ အသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာတင္ အက်ိဳးျပဳမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကလည္း မင္းကိုဂ႐ုစိုက္ အေလးထားၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘာမွစဥ္းစားရခက္ခဲတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ"
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူေဌးႀကီးဟာ သူပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးကို ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ေ၀မွ် လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင့္ရဲေနထိုင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္သြားပါသတဲ့။
( အီးေမးလ္ကေနတစ္ဆင့္ရထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္ )
1:34 PM
Posted by mintaryar
အေတာ္မ်ားမ်ားက လူငယ္စာေရးဆရာ (လူငယ္ေတြအေၾကာင္း ေရးတာကိုေျပာတာပါ) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားၾကၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း စာေရးေပးဖို႔ အၿမဲလိုလိုေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြအတြက္ ေအာင္ျမင္ေရးတို႔၊ ဘ၀လမ္းၫႊန္တို႔၊ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို လုိခ်င္ၾကတာမ်ားတယ္။ ေအာင္ျမင္ေရးဆိုတာ လူငယ္တိုင္းအတြက္ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္လို႔ သူတို႔ယူဆထားၾကပံုရပါတယ္။
လမ္းမၫႊန္တတ္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အစိတ္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး နီးစပ္မႈရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႔ စ႐ိုက္ကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြ အေရးမ်ားတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္ေရးစာေပမ်ိဳး၊ ဘ၀လမ္းၫႊန္စာေပမ်ိဳး ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို နားလည္းမလည္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္သူဘ၀မ်ိဳး တစ္ခါမွ မရခဲ့ဖူးသလို ဘ၀လမ္းၫႊန္လုပ္ဖို႔ဆိုတာလည္း ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ေတာင္ လမ္းမၫႊန္တတ္လို႔ အသြားမေတာ္တစ္လွမ္း ဆိုတဲ့ ခရီးမ်ိဳး ခဏခဏေရာက္သြားခဲ့ဖူးတာေလ။ ဒီေတာ့ သူမ်ားေတြကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လမ္းၫႊန္ႏိုင္မွာလဲ။
သူမ်ားတာလို႔ လုိက္မတာနဲ႔
ကုိယ္ေရးခဲ့တာေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အမ်ားစုက လူငယ္ေတြ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ယံုၾကည္မႈအားနည္းၿပီး သူမ်ားကို အားကိုးလြန္းတာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔အေၾကာင္း၊ သူမ်ားကြန္ပ်ဴတာဆို လုိက္တာလိုက္၊ သူမ်ား အယ္လ္စီစီအိုင္ဆို လိုက္အိုင္လိုက္၊ သူမ်ား ကိုရီးယားဆို လုိက္ယားလုိက္ လုပ္မေနၾကဘဲ ကုိယ္ဘာ၀ါသနာပါတာလဲ၊ ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္တာလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေသေသခ်ာခ်ာသိေအာင္လုပ္ၿပီး ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္ဖို႔အေၾကာင္း Nothing is impossible under the sun ေလာကႀကီးမွာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ ဘာမွမရွိဆိုတာကို ယံုၾကည္ဖို႔အေၾကာင္း၊ လူျဖစ္လာခိုက္မွာ လူပီသေအာင္ေနဖို႔အေၾကာင္း လူတိရစၧာန္ Manimal မျဖစ္ေစသင့္ေၾကာင္းဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြသာ မ်ားတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ေအာင္ျမင္ေရးစာေပလို႔ မေခၚႏိုင္ဘူးထင္တာပါပဲ။
ဆံုး႐ံႈးသူေတြလား
ေအာင္ျမင္ေရးဆိုတဲ့ စကားေျပာၾကလြန္းေတာ့ ေအာင္ျမင္ေရးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ပညာေရးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္၊ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္တာကို ဆိုလုိတာလား။ ဒါဆိုရင္ တစ္ဖက္ဖက္မွာ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး ျဖစ္မလာသူေတြက မေအာင္ျမင္တဲ့ ဆံုး႐ံႈးသူေတြလား။ တစ္သက္လံုး မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေနရမွာလား။ ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ လူ႔ေလာကမွာ ထူးခၽြန္ေပါက္ေျမာက္ၿပီး ထိပ္ဆံုးေရာက္သူနဲ႔ သူလိုငါလို အလယ္အလတ္ေနရာေလာက္ေရာက္သူ ဘယ္သူက ပိုမ်ားသလဲ။ စဥ္းစားဖို႔ေတာင္မလိုဘူး။ လူတိုင္းသိပါတယ္။ လူမ်ားစုႀကီးျဖစ္တဲ့ သူလိုငါလိုအလယ္အလတ္သမားေတြကို ပစ္ပယ္ထားလိုက္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ တိုးတက္ထြန္းကား မလာႏိုင္ပါဘူး။ ထိပ္ဆံုးေရာက္ လူခၽြန္လူမြန္ေတြနဲ႔ခ်ည္း လူ႔ေလာက သာယာလွပေအာင္ ဖန္တီးလို႔မရပါဘူး။
ဂ်ီပီေလးလည္း ေကာင္းတာပဲ
ေအာင္ျမင္မႈကို အမွတ္ဘယ္ေလာက္ရသလဲ။ ရာထူးအဆင့္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္သလဲဆိုတဲ့ ရလဒ္နဲ႔ သတ္မွတ္တယ္ ဆိုတာလည္း မွန္တယ္လို႔မထင္ဘူး။ ကမ႓ာ့ထိပ္သီးစာရင္း၀င္ ႏွလံုးအစားထိုးကုသမႈဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ေတာႀကိဳအံုၾကားမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စင္းနဲ႔ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ လူနာေတြ လုိက္ကုေပးေနတဲ့ ႐ိုး႐ိုး ဂ်ီပီဆရာ၀န္ေလးလည္း အလားတူေကာင္းတာပါပဲ။ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္မရွိလွလို႔ MRCP၊ FRCS ဆိုတဲ့ ေတာ္၀င္ဘြဲ႔ႀကီးေတြလည္းမရ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးေတြဆိုတာလည္း မေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ ေက်းရြာဇနပုဒ္ကေလးေတြက ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားမ်ားအဖို႔ေတာ့ အဲဒီဂ်ီပီေလးဟာ တကယ့္လူ႔အဖိုးတန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးအတုကို ပထမဆံုး ပံုစံထုတ္ ျပဳလုပ္ၿပီး လူနာကိုတပ္ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳးဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ ဂ်ားဗစ္ဆိုတာ အဲဒီေတာသူေတာင္သားမ်ား အဖို႔ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။
ဂ်ားဗစ္က သူတို႔ဆီမလာ
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Dr.Jarvit ေဒါက္တာဂ်ားဗစ္က သူတို႔ဆီလာတာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ရဲ႔ ေတာဆရာ၀န္ေလးကေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး ပိုးထိလို႔သြားေခၚလည္း အိပ္ရာထဲကထၿပီး လုိက္လာတာပဲ။ ရြာကလက္သည္ မႏိုင္ေတာ့လို႔ ေစာင္ပုခက္ႀကီးနဲ႔သယ္လာတဲ့ ေမြးလူနာကိုလည္း သူ႔အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာပဲ ေစာင္ကာၿပီး ညႇပ္ဆြဲေမြးေပးလိုက္တာပဲ။ ထန္းေလွ်ာလို႔ ခါး႐ိုးက်ိဳးသြားတဲ့လူနာဆိုရင္လည္း သူကိုယ္တုိင္ ေထာ္လာဂ်ီစီးၿပီး ၿမိဳ႔ေဆး႐ံုအေရာက္ လုိက္ပို႔ေပးလိုက္တာပဲ။ အခေၾကးေငြတို႔ဘာတို႔ စကားထဲထည့္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ထဖိုဦးထည္က (ထန္းဖိုဦးထန္းလ်က္) ကေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ပဲေပၚခ်ိန္ပဲ၊ ႏွမ္းေပၚခ်ိန္ႏွမ္း၊ စပါးေပၚခ်ိန္စပါး၊ တစ္ေတာင္းတေလ လက္ေဆာင္ေပးကန္ေတာ့လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါက္တာခရစၥတီယန္ဘားနဒ္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္၊ ေဒါက္တာ ဂ်ားဗစ္ ဘယ္ေလာက္ခၽြန္ခၽြန္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေတာဆရာ၀န္ေလးေလာက္ အဖိုးမတန္ပါဘူး။
လုပ္ရပ္နဲ႔ သတ္မွတ္သင့္
ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တယ္၊ လူ႔အဖိုးတန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ရလဒ္နဲ႔ မသတ္မွတ္ဘဲ လုပ္ရပ္နဲ႔သတ္မွတ္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ္က ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ့္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မာစတာဘြဲ႔ေတြ၊ ပါရဂူဘြဲ႔ေတြ မရလို႔ ပါေမာကၡႀကီး ျဖစ္မလာဘဲ ေတာေက်ာင္းမူလတန္းဆရာေလးပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့၊ ေက်ာင္းဆရာရဲ႔တာ၀န္ကို ေက်ာင္းဆရာပီသစြာ ထမ္းေဆာင္တယ္ဆိုရင္ လူ႔အဖိုးတန္လို႔ သတ္မွတ္ရမွာပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာက က်ဴရွင္ျပစားၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေနရင္ေတာ့ ဘြဲ႔ေတြ ဘယ္ႏွထပ္ကြမ္းပဲရေနရေန ဘာပါေမာကၡႀကီးပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန အာစရိယဂုေဏာအနေႏၱာဆိုတဲ့ထဲ ထည့္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္ဘဲ အသျပာဆရာ ျဖစ္သြားလို႔ပါ။
ရပိုင္ခြင့္လို႔ မထင္နဲ႔
ကုိယ္တိုင္ေရးခဲ့တဲ့စာေတြက ဒီလိုစာမ်ိဳးေတြပါ။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တုန္းကလည္း ဒါမ်ိဳးေတြပဲ သင္ခဲ့ပါတယ္။ လူျဖစ္လာခုိက္ လူ႔တာ၀န္ေက်ဖို႔၊ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာတာ၀န္ေက်ဖို႔၊ ဆရာ၀န္က ဆရာ၀န္တာ၀န္ေက်ဖို႔၊ ၀န္ထမ္းက ၀န္ထမ္းတာ၀န္ေက်ဖို႔ စတာေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုတာ၀န္ေက်တယ္ဆိုတာလည္း ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာအခြင့္အေရးကိုမွ ရယူပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေက်းဇူးတင္ခံထုိက္တယ္လို႔ မယူဆဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အရည္အခ်င္းကို ရမွတ္နဲ႔ အကဲမျဖတ္ရင္ စာေမးပြဲကို ခိုးခ်တာတို႔ အျခားမသမာမႈျပဳတာတို႔ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အလားတူပဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အရည္အခ်င္းကို ရာထူးအဆင့္အတန္းတို႔၊ ေငြေၾကးနဲ႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတို႔နဲ႔ အကဲမျဖတ္ရင္ လာဘ္စားတာတို႔၊ အထက္ဖားေအာက္ဖိ လုပ္တာတို႔ ရွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႔အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႔တန္ဖိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အကဲျဖတ္ရာမွာ ရလဒ္နဲ႔မၾကည့္ဘဲ လုပ္ရပ္နဲ႔သာ ၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
( Weekly Eleven News Journal အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၄၄ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
1:32 PM
Posted by mintaryar
အေတာ္မ်ားမ်ားက လူငယ္စာေရးဆရာ (လူငယ္ေတြအေၾကာင္း ေရးတာကိုေျပာတာပါ) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားၾကၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း စာေရးေပးဖို႔ အၿမဲလိုလိုေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြအတြက္ ေအာင္ျမင္ေရးတို႔၊ ဘ၀လမ္းၫႊန္တို႔၊ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို လုိခ်င္ၾကတာမ်ားတယ္။ ေအာင္ျမင္ေရးဆိုတာ လူငယ္တိုင္းအတြက္ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္လို႔ သူတို႔ယူဆထားၾကပံုရပါတယ္။
လမ္းမၫႊန္တတ္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္အစိတ္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး နီးစပ္မႈရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႔ စ႐ိုက္ကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြ အေရးမ်ားတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္ေရးစာေပမ်ိဳး၊ ဘ၀လမ္းၫႊန္စာေပမ်ိဳး ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို နားလည္းမလည္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္သူဘ၀မ်ိဳး တစ္ခါမွ မရခဲ့ဖူးသလို ဘ၀လမ္းၫႊန္လုပ္ဖို႔ဆိုတာလည္း ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ေတာင္ လမ္းမၫႊန္တတ္လို႔ အသြားမေတာ္တစ္လွမ္း ဆိုတဲ့ ခရီးမ်ိဳး ခဏခဏေရာက္သြားခဲ့ဖူးတာေလ။ ဒီေတာ့ သူမ်ားေတြကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လမ္းၫႊန္ႏိုင္မွာလဲ။
သူမ်ားတာလို႔ လုိက္မတာနဲ႔
ကုိယ္ေရးခဲ့တာေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အမ်ားစုက လူငယ္ေတြ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ယံုၾကည္မႈအားနည္းၿပီး သူမ်ားကို အားကိုးလြန္းတာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔အေၾကာင္း၊ သူမ်ားကြန္ပ်ဴတာဆို လုိက္တာလိုက္၊ သူမ်ား အယ္လ္စီစီအိုင္ဆို လိုက္အိုင္လိုက္၊ သူမ်ား ကိုရီးယားဆို လုိက္ယားလုိက္ လုပ္မေနၾကဘဲ ကုိယ္ဘာ၀ါသနာပါတာလဲ၊ ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္တာလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေသေသခ်ာခ်ာသိေအာင္လုပ္ၿပီး ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္ဖို႔အေၾကာင္း Nothing is impossible under the sun ေလာကႀကီးမွာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ ဘာမွမရွိဆိုတာကို ယံုၾကည္ဖို႔အေၾကာင္း၊ လူျဖစ္လာခိုက္မွာ လူပီသေအာင္ေနဖို႔အေၾကာင္း လူတိရစၧာန္ Manimal မျဖစ္ေစသင့္ေၾကာင္းဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြသာ မ်ားတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ေအာင္ျမင္ေရးစာေပလို႔ မေခၚႏိုင္ဘူးထင္တာပါပဲ။
ဆံုး႐ံႈးသူေတြလား
ေအာင္ျမင္ေရးဆိုတဲ့ စကားေျပာၾကလြန္းေတာ့ ေအာင္ျမင္ေရးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ပညာေရးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္၊ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္တာကို ဆိုလုိတာလား။ ဒါဆိုရင္ တစ္ဖက္ဖက္မွာ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး ျဖစ္မလာသူေတြက မေအာင္ျမင္တဲ့ ဆံုး႐ံႈးသူေတြလား။ တစ္သက္လံုး မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေနရမွာလား။ ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ လူ႔ေလာကမွာ ထူးခၽြန္ေပါက္ေျမာက္ၿပီး ထိပ္ဆံုးေရာက္သူနဲ႔ သူလိုငါလို အလယ္အလတ္ေနရာေလာက္ေရာက္သူ ဘယ္သူက ပိုမ်ားသလဲ။ စဥ္းစားဖို႔ေတာင္မလိုဘူး။ လူတိုင္းသိပါတယ္။ လူမ်ားစုႀကီးျဖစ္တဲ့ သူလိုငါလိုအလယ္အလတ္သမားေတြကို ပစ္ပယ္ထားလိုက္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ တိုးတက္ထြန္းကား မလာႏိုင္ပါဘူး။ ထိပ္ဆံုးေရာက္ လူခၽြန္လူမြန္ေတြနဲ႔ခ်ည္း လူ႔ေလာက သာယာလွပေအာင္ ဖန္တီးလို႔မရပါဘူး။
ဂ်ီပီေလးလည္း ေကာင္းတာပဲ
ေအာင္ျမင္မႈကို အမွတ္ဘယ္ေလာက္ရသလဲ။ ရာထူးအဆင့္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္သလဲဆိုတဲ့ ရလဒ္နဲ႔ သတ္မွတ္တယ္ ဆိုတာလည္း မွန္တယ္လို႔မထင္ဘူး။ ကမ႓ာ့ထိပ္သီးစာရင္း၀င္ ႏွလံုးအစားထိုးကုသမႈဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ေတာႀကိဳအံုၾကားမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စင္းနဲ႔ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ လူနာေတြ လုိက္ကုေပးေနတဲ့ ႐ိုး႐ိုး ဂ်ီပီဆရာ၀န္ေလးလည္း အလားတူေကာင္းတာပါပဲ။ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္မရွိလွလို႔ MRCP၊ FRCS ဆိုတဲ့ ေတာ္၀င္ဘြဲ႔ႀကီးေတြလည္းမရ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးေတြဆိုတာလည္း မေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ ေက်းရြာဇနပုဒ္ကေလးေတြက ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားမ်ားအဖို႔ေတာ့ အဲဒီဂ်ီပီေလးဟာ တကယ့္လူ႔အဖိုးတန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးအတုကို ပထမဆံုး ပံုစံထုတ္ ျပဳလုပ္ၿပီး လူနာကိုတပ္ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳးဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ ဂ်ားဗစ္ဆိုတာ အဲဒီေတာသူေတာင္သားမ်ား အဖို႔ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။
ဂ်ားဗစ္က သူတို႔ဆီမလာ
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Dr.Jarvit ေဒါက္တာဂ်ားဗစ္က သူတို႔ဆီလာတာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ရဲ႔ ေတာဆရာ၀န္ေလးကေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး ပိုးထိလို႔သြားေခၚလည္း အိပ္ရာထဲကထၿပီး လုိက္လာတာပဲ။ ရြာကလက္သည္ မႏိုင္ေတာ့လို႔ ေစာင္ပုခက္ႀကီးနဲ႔သယ္လာတဲ့ ေမြးလူနာကိုလည္း သူ႔အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာပဲ ေစာင္ကာၿပီး ညႇပ္ဆြဲေမြးေပးလိုက္တာပဲ။ ထန္းေလွ်ာလို႔ ခါး႐ိုးက်ိဳးသြားတဲ့လူနာဆိုရင္လည္း သူကိုယ္တုိင္ ေထာ္လာဂ်ီစီးၿပီး ၿမိဳ႔ေဆး႐ံုအေရာက္ လုိက္ပို႔ေပးလိုက္တာပဲ။ အခေၾကးေငြတို႔ဘာတို႔ စကားထဲထည့္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ထဖိုဦးထည္က (ထန္းဖိုဦးထန္းလ်က္) ကေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ပဲေပၚခ်ိန္ပဲ၊ ႏွမ္းေပၚခ်ိန္ႏွမ္း၊ စပါးေပၚခ်ိန္စပါး၊ တစ္ေတာင္းတေလ လက္ေဆာင္ေပးကန္ေတာ့လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါက္တာခရစၥတီယန္ဘားနဒ္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္၊ ေဒါက္တာ ဂ်ားဗစ္ ဘယ္ေလာက္ခၽြန္ခၽြန္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေတာဆရာ၀န္ေလးေလာက္ အဖိုးမတန္ပါဘူး။
လုပ္ရပ္နဲ႔ သတ္မွတ္သင့္
ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တယ္၊ လူ႔အဖိုးတန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ရလဒ္နဲ႔ မသတ္မွတ္ဘဲ လုပ္ရပ္နဲ႔သတ္မွတ္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ္က ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ့္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မာစတာဘြဲ႔ေတြ၊ ပါရဂူဘြဲ႔ေတြ မရလို႔ ပါေမာကၡႀကီး ျဖစ္မလာဘဲ ေတာေက်ာင္းမူလတန္းဆရာေလးပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့၊ ေက်ာင္းဆရာရဲ႔တာ၀န္ကို ေက်ာင္းဆရာပီသစြာ ထမ္းေဆာင္တယ္ဆိုရင္ လူ႔အဖိုးတန္လို႔ သတ္မွတ္ရမွာပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာက က်ဴရွင္ျပစားၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေနရင္ေတာ့ ဘြဲ႔ေတြ ဘယ္ႏွထပ္ကြမ္းပဲရေနရေန ဘာပါေမာကၡႀကီးပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန အာစရိယဂုေဏာအနေႏၱာဆိုတဲ့ထဲ ထည့္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္ဘဲ အသျပာဆရာ ျဖစ္သြားလို႔ပါ။
ရပိုင္ခြင့္လို႔ မထင္နဲ႔
ကုိယ္တိုင္ေရးခဲ့တဲ့စာေတြက ဒီလိုစာမ်ိဳးေတြပါ။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တုန္းကလည္း ဒါမ်ိဳးေတြပဲ သင္ခဲ့ပါတယ္။ လူျဖစ္လာခုိက္ လူ႔တာ၀န္ေက်ဖို႔၊ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာတာ၀န္ေက်ဖို႔၊ ဆရာ၀န္က ဆရာ၀န္တာ၀န္ေက်ဖို႔၊ ၀န္ထမ္းက ၀န္ထမ္းတာ၀န္ေက်ဖို႔ စတာေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုတာ၀န္ေက်တယ္ဆိုတာလည္း ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာအခြင့္အေရးကိုမွ ရယူပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေက်းဇူးတင္ခံထုိက္တယ္လို႔ မယူဆဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အရည္အခ်င္းကို ရမွတ္နဲ႔ အကဲမျဖတ္ရင္ စာေမးပြဲကို ခိုးခ်တာတို႔ အျခားမသမာမႈျပဳတာတို႔ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အလားတူပဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အရည္အခ်င္းကို ရာထူးအဆင့္အတန္းတို႔၊ ေငြေၾကးနဲ႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာတို႔နဲ႔ အကဲမျဖတ္ရင္ လာဘ္စားတာတို႔၊ အထက္ဖားေအာက္ဖိ လုပ္တာတို႔ ရွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႔အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႔တန္ဖိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အကဲျဖတ္ရာမွာ ရလဒ္နဲ႔မၾကည့္ဘဲ လုပ္ရပ္နဲ႔သာ ၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
( Weekly Eleven News Journal အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၄၄ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
1:31 PM
Posted by mintaryar
ေတာင္တက္သမားတစ္စုသည္ ျမင့္မားေသာ ေတာင္တစ္ခုကို စတက္ၾကပါသည္။ နာရီအနည္းငယ္ တက္မိေသာအခါ အားလံုးသည္ ေတာင္အလယ္ေလာက္သို႔ ေရာက္ၾကပါသည္။ ထိုေနရာအေရာက္တြင္ ခဏအနားယူၿပီး အုပ္စု (၃)စု ခြဲလိုက္ၾကပါသည္။
ပထမတစ္စုမွာ အလြန္ပင္ပန္းလွေသာ ေတာင္ေစာင္းကို ေရြးခ်ယ္တက္မိေလျခင္းဆိုၿပီး သူတို႔လုပ္ခဲ့တာ မွားတာပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေတာင္တက္ရင္း စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စရာ ခံစားရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာႏွင့္ ေတြ႔ရတဲ့ဒုကၡ မမွ်ေလျခင္းဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းေနၾကပါသည္။ ဤအဖြဲ႔သည္ ပင္ပန္းစိတ္ပ်က္လြန္းသျဖင့္ ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ျပန္ဆင္းလာၾကပါသည္။
ဒုတိယအဖြဲ႔မွာ ေတာင္တက္ခရီး သာယာလွပသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ေပၚေလေကာင္းေလသန္႔ကို တစ္၀႐ွဴၾကပါသည္။ သာယာေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ သူတို႔မွာ ပါလာေသာ ထိုင္စရာအခင္းမ်ားကို ေတာင္ေပၚတြင္ ေပါက္ေနေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ခင္းၿပီး ပါလာေသာ အစားအစာမ်ားကို တေပ်ာ္တပါး စားၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ေတးသီခ်င္းမ်ားပင္ ေအာ္ဟစ္သီဆိုၾကပါသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ လြတ္လပ္မႈအရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားၾကပါသည္။ သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ ေနရာ၏ သာယာမႈကို ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲသျဖင့္ ထိုေနရာမွာပင္ ရပ္နားၿပီး ဆက္မတက္ေတာ့ပါ။
တတိယအဖြဲ႔မွာ တကယ့္ေတာင္တက္သမားအဖြဲ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတုိင္း ေတာင္ထိပ္အထိ အေရာက္တက္ခဲ့ၾကပါသည္။ စ တက္စဥ္ကတည္းက ေတာင္ထိပ္အေရာက္ တက္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေတာင္ထိပ္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ခဲ့ပါ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႔သည္ သူတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔မွာ ရွိေသာ စြမ္းအားမ်ားကို စုစည္းၿပီး ရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။
ဘ၀တြင္လည္း ရည္မွန္းခ်က္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတက္လွမ္းၾကပါသည္။ တက္လွမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေတာင္တက္အဖြဲ႔ (၃)ဖြဲ႔တြင္ ျဖစ္ေသာ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္လည္း ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ဘယ္အဖြဲ႔စိတ္ထားမ်ိဳး အျဖစ္မ်ားပါသလဲ။
Christopher Notes
( ေဒါက္တာ သိန္းလြင္ ၏ စိတ္က်န္းမာေရးအေတြးစာစုမ်ား-တတိယတြဲ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ )
1:29 PM
Posted by mintaryar
(၁) အစ္ကိုႀကီးအား၊ ညီငယ္မ်ားလည္း၊ စကားႏႈတ္ဆက္၊ ဖက္၍မဆို၊ ႐ိုေသလွေစ၊ ကိုႀကီးအစ္မ၊ သည္ႏွစ္၀ကို၊ မိဘကဲ့သို႔၊ မွတ္ပါေလ။
(၂) ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး၊ အဘႀကီးႏွင့္၊ ဦးရီးသားခ်င္း၊ ဘေထြးရင္းက၊ ဟူသမွ်ကို၊ ဂုဏ၀ုၯ၊ ပစာယန၊ စိတ္ကသိေစ၊ ျပစ္မွားမိက၊ မသင့္ေခ်။
(၃) ေပါက္ေဖာ္သားခ်င္း၊ တစ္၀မ္းတြင္းမွ၊ အရင္းအႏွစ္၊ ေဖြစိစစ္၍၊ အျပစ္စုပံု၊ မျခားထံုသည္၊ အူတံုျဖစ္က၊ ခ်စ္ၾကေလ။
(၄) ေသတူရွင္ဘက္၊ ေဆာင္ရြက္မကင္း၊ အခ်င္းခ်င္းတြင္၊ အခင္းႀကီးငယ္၊ ရွိခါ၀ယ္လည္း၊ မဖယ္မေသြ၊ ညီညာကုန္း၍၊ ႐ုန္းၾကေလ။
(၅) တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍၊ ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ားသကာသို႔၊ ခ်ိဳလွေစ။
(၆) မေတြ႔ခိုက္ရန္၊ မက်ဴးလြန္ႏွင့္၊ မ်က္မာန္ေဒါသ၊ မထြက္ရေအာင္၊ မာန္မာနကို၊ ခ်ဳပ္ၾကေလ။
(၇) ေသႏွင့္အရက္၊ စီးပြားဖ်က္ကို၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾကပါေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္ အဆိပ္ေရ။
(၈) ကုိယ္ႏွင့္လည္းစာ၊ သတၱ၀ါကို၊ ၾကင္နာလွေစ၊ သူ႔အသက္ကို ခ်စ္ပါေလ။
(၉) သူ႔ကိုမမွား၊ မလွည့္စားႏွင့္၊ စကားစျမည္၊ ႁမြက္သည္စစ၊ ေျပာသမွ်ကို၊ မွန္လွေစ။
(၁၀) အပါယ္ေလးပါး၊ လားမည့္အေၾကာင္း၊ မေကာင္းမႈမွ၊ စပ္သမွ်ကို၊ ေရွာင္ၾကပါေလ၊ ေသခါထုတ္ေခ်ာက္၊ ငရဲေရာက္မည္၊ ရြံေၾကာက္ေစ။
(၁၁) သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္၊ ေပါင္းေဖာ္ယွဥ္တြဲ၊ လူမိုက္မဲတို႔၊ ေရွာင္လႊဲပါေလ၊ ဤသူအျမတ္၊ ဤသူလတ္က၊ ညစ္ထပ္ၾကမ္းၾကဳတ္၊ ဤသူယုတ္ဟု၊ အဟုတ္အမွန္၊ မေသြလွန္သည္၊ ဧကန္ဆတ္ဆတ္၊ လူသံုးရပ္ကို၊ သိတတ္ေစ။
(၁၂) ရပ္သူရြာသား၊ သူေကာင္းမ်ား၏၊ နားမွာမဆန္႔၊ မခန္႔မေလး၊ သူမုန္းေဆးလွ်င္၊ ဆဲေရးညစ္ညမ္း၊ ကုိယ္လက္ႏြမ္းေအာင္၊ အသြမ္းမက်င့္ၾကေလႏွင့္။
(၁၃) ကြယ္ရာမေရြး၊ မ်က္ႏွာေ၀းက၊ ေတြးေလႀကံဘိ၊ မိမိသေဘာ၊ သို႔က်င့္ေသာဟု၊ ေျပာရလူခ်င္း၊ ေမတၱာကင္းေအာင္၊ သတင္းမပုတ္ပါေစႏွင့္။
(၁၄) အေရာင္းအ၀ယ္၊ အသြယ္သြယ္တြင္၊ လိုဖြယ္ရရန္၊ ဖိုးထိုက္တန္လွ်င္၊ မွန္သည္ကိုလုိက္၊ ေလာဘတိုက္၍၊ လူမိုက္မဆိုရေစႏွင့္။
(၁၅) မေျဖာင့္မသား၊ မတရားကို၊ လားလားဤသူ၊ မျပဳဟူ၍၊ ဗိုလ္လူခပ္သိမ္း၊ ေမတၱာလိမ္းသည္၊ ခ်ီးမြမ္းဆိုေတြ၊ ရတတ္ေစ။
(၁၆) သူ၏စီးပြား၊ ငါ့စီးပြားကို၊ ေထာက္ထားမိေစ၊ ႀကီးေလာဘကို မွ်တေစ။
(၁၇) မေမႊမေႏွာက္၊ မေကာက္မက်စ္၊ မလိမ္လစ္ဘဲ၊ မစဥ္းလဲႏွင့္၊ စိတ္ထဲေျဖာင့္ေစ၊ သူ႔အက်င့္ကိုလည္း သိတတ္ေစ။
(၁၈) ဟုတ္ေသာအႀကံ၊ မွန္ေသာအက်င့္၊ သင့္ေသာအယူ၊ ျဖဴေသာႏွလံုး၊ သူေတာ္ထံုးကို၊ စြဲသံုးေသာေထြ၊ မွန္လွေစ။
(၁၉) မွတ္ဘြယ္မွတ္ရာ၊ ထိုထိုစာကို၊ ရွာ၍မျပတ္၊ အိမ္တြင္ဖတ္။
(၂၀) ဖတ္ျပန္ေသာ္ကား၊ ဖတ္ဖန္မ်ားက၊ သားမယားပင္၊ သိျမင္ကင္းကြာ၊ မလိမၼာလည္း၊ စာေပစကား၊ ေန႔တုိင္းၾကားက၊ ထူးျခားလိမၼာ၊ ရွိသည္သာတည့္။
(၂၁) ရင္၀ယ္ျဖစ္ျငား၊ ေမြးသည့္သားကို၊ မယ္ဘြားမိခင္၊ ဆံုးမသင္သို႔၊ အၾကင္ဆရာ၊ တို႔သူငါကို၊ လိမၼာေစေၾကာင္း၊ ေကာင္းပါေစလို၊ ဆိုပါသမွ်၊ ၾသ၀ါဒကို၊ နားမွ်မေထာင္၊ မၾကားေယာင္သို႔၊ ေမာင္တို႔ျပဳက၊ ယခုပစၥဳပၸန္၊ ေနာင္သံသရာ၊ ဆက္မ်ားစြာ၌၊ ခ်မ္းသာမည္ေရး၊ အလြန္ေ၀းသည္၊ ေသေဘးမလြဲ၊ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ၊ ေရႊခဲဘယ့္ႏွယ္၊ အသြယ္သြယ္ကို၊ လႊဲဖယ္ႀကံစည္၊ လြတ္ပါမည္။
သွ်င္မဟာရ႒သာရ
( ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၈၃၀ - ၈၉၂ )
1:27 PM
Posted by mintaryar
၁။ မယဥ္ေက်းေသာေခတ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ လူ႐ုိင္းတို႔လက္ထက္က တာ၀န္၀တၱရားဟူ၍ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မည္မည္ရရ မရွိခဲ့ေသာ္လည္း တိုးတက္ယဥ္ေက်းလာေသာအခါ လူမ်ိဳးႏွင့္ ႏိုင္ငံ၏အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္ အမွ် ႏိုင္ငံသားမ်ားအေပၚ က်ေရာက္ေသာ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားမွာလည္း မ်ားစြာ က်ယ္၀န္းလာခဲ့ေလသည္။
၂။ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားဟူေသာစကားမွာ သေဘာအားျဖင့္ ျခားနား၏။ အခ်ိန္ရွိသမွ် အၿမဲတမ္းေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ရမည့္ သေဘာအရာမွာ ၀တၱရား ျဖစ္၏။ ရံဖန္ရံခါမွ ေပၚေပါက္လာ၍ မလုပ္လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီးေသာအရာမွာ တာ၀န္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တာ၀န္သည္ ၀တၱရားထက္ပို၍ အေရးႀကီးသည္ဟု သိနားလည္ရာ၏။ ၀တၱရားပ်က္ကြက္ေသာသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ ၎ႏွင့္အတူ အနည္းငယ္မွ်ေသာ သူတို႔သာလွ်င္ နစ္နာ၍ တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ခဲ့လွ်င္ကား တစ္မ်ိဳးသားလံုးႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးပါ နစ္နာပ်က္စီးတတ္၏။
၃။ တာ၀န္၀တၱရားကို ေလးစားလိုက္နာတတ္သူမ်ားသည္ မိမိေနအိမ္ မိသားစု တာ၀န္၀တၱရားမ်ား၊ မိမိေက်ာင္း၏ တာ၀န္၀တၱရားမ်ား၊ မိမိၿမိဳ႔ရြာ ရပ္ကြက္၏ တာ၀န္၀တၱရားမ်ား၊ မိမိႏိုင္ငံေတာ္၏ တာ၀န္၀တၱရားမ်ား စသည္ျဖင့္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ လူမႈဆက္ဆံေရး တိုးတက္က်ယ္ျပန္႔လာသည္ႏွင့္အမွ် ပိုမိုတိုးတက္မ်ားျပား က်ယ္၀န္းလာေပမည္။
၄။ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားမ်ားတြင္ အႀကီးေလးဆံုး တာ၀န္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဥပေဒမ်ားကို ေလးစားလိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေက်းဇူးသစၥာကို ေစာင့္သိ႐ိုေသျခင္းပင္ျဖစ္၍ ဥပေဒကို ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ိုေသေလးစားျခင္းျဖင့္ အမ်ား၏ေကာင္းက်ိဳးကို ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္သည္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ်ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
( ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ ႏိုင္ငံ့ရတနာဆံုးမစာမ်ား စာအုပ္မွ )
8:27 AM
Posted by mintaryar
တစ္ခါတုန္းက ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မွာ အမ်ားက ေလးစားတဲ့ ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီပညာရွိႀကီးကို တစ္ေန႔မွာ လူတစ္ေယာက္က ေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။ ေမးတဲ့ေမးခြန္းက "ပညာရွိႀကီး ခင္ဗ်ာ၊ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနရမယ္၊ထိုင္ရမယ္ဆိုတာ ပညာရွိႀကီးကုိ သင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာမ်ားတစ္ေယာက္တစ္ေလ ရွိဖူးပါသလား" လို႔ေမးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ပညာရွိႀကီးက "ငါ့ရဲ႕ဘ၀မွာ ေနနည္းထိုင္နည္းနဲ႕ပက္သက္လို႔ သင္ျပတဲ့ ဆရာသံုးဦး ရွိဖူးတယ္"လို႔ ျပန္ၿပီးေျဖတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေမးတဲ့လူက "အဲဒီ သံုးဦးအေၾကာင္းေျပာျပပါ"လို႔ ပညာရွိႀကီးကို ေတာင္းပန္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ပညာရွိႀကီးက "ညတစ္ညမွာ ငါဟာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း သူခိုးတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ ေဖာက္ေနတာ ေတြ႕တဲ့အတြက္ ငါဟာ ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ရွင္ေတြႏိုးလာလို႔ သူခိုးဟာ ထြက္ေျပးရတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြက သူခိုးေနာက္ကို လိုက္ၾကတယ္။ သူခိုးက ေရွ႔ကေျပးတယ္။ သူခိုးေနာက္က ငါကလုိက္ၿပီး ေျပးတယ္။
အိမ္ရွင္ေတြ လွည့္ၿပီးျပန္သြားေတာ့ သူခိုးက ငါ့ကိုလွည့္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူခုိးက ငါ့ကို ခင္ဗ်ား ဘာလိုက္လုပ္တာလဲ လို႔ေမးတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္လူ ေဖာက္ထြင္းတာကိုသိခ်င္လို႔ ၾကည့္တာပါ။ ဒီေန႔ညေတာ့ ဘာမွ မရလုိက္ေတာ့ဘူးေနာ္..လို႔ ငါက ေျပာလိုက္ေတာ့ သူခုိးက မနက္ျဖန္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပဲ...လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာတင္ သူခိုးနဲ႕ငါနဲ႕ ခင္သြားၿပီး ငါက သူခိုးအိမ္မွာ လိုက္ေနတယ္။ ညတိုင္းထြက္ၿပီး ခိုးရွာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာမွမရဘဲ မိုးလင္းခါနီးမွာျပန္လာတယ္။ ငါနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ဒီေန႔ေတာ့ မရခဲ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ လို႔ခ်ည္း ေျပာေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါမွ စိတ္ပ်က္အားငယ္တယ္လို႔ မေတြ႕ရဘူး။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္နဲ႕ သူ႔ကိုယ္သူ အားေပး ရပ္တည္ခဲ့တာပဲ..။
ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္တိုင္းမျဖစ္တဲ့အခါမွာ အားငယ္မွဳမျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္မပ်က္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ကိုေတာ့ အဲဒီသူခိုးဆီက ငါဟာ သင္ယူထားလုိက္တယ္။ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ သူဟာ ငါ့ရဲ႕ဆရာတစ္ေယာက္ပဲလို႔ အဲဒီပညာရွိကေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကပဲ ဆက္ၿပီး ဒုတိယဆရာ အေၾကာင္းထပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့.......
အလြန္ပူေလာင္တဲ့ ေႏြရာသီတစ္ရက္မွာ ေရငတ္ေနတဲ့ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ ေရအုိင္ေလးတစ္အိုင္ဆီကို ေျပးလာၿပီး ေရေသာက္ဖို႔ ေရအိုင္ထဲကုိ ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေရထဲမွာရွိတဲ့ သူ႔အရိပ္ကို တျခားေခြးတစ္ေကာင္ထင္ၿပီး ေနာက္ကိုျပန္ေျပးသြား တယ္။ ၿပီးေတာ့တစ္ခါ ေရအုိင္ဆီကို ျပန္ေျပးလာျပန္ေရာ..။ ငံု႔ၾကည့္မိျပန္ေရာ...၊ အဲဒီလို သုံးေလးခါလုပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေခြးဟာ ေရငတ္ျခင္းမက ငတ္လာတဲ့အတြက္ ဘာကိုမွ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေရအုိင္ထဲကို ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီလို ခုန္ဆင္းလုိက္ၿပီး ေရေသာက္တယ္။ ေရကူးတယ္။ ေရထဲမွာ ေအးေနေအာင္လုပ္ၿပီး အေပၚကိုျပန္တက္လာတာေတြ႔ရတယ္။
လူဟာတစ္ခါတေလမွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ စြပ္႐ြတ္ၿပီးလုပ္မွ အဆင္ေျပသြားမယ္ဆိုတဲ့နည္းကိုလည္း အဲဒီေခြးဆီက သင္ယူလုိက္ရတယ္ ..လို႔ေျပာၿပီး သူကရယ္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ တတိယဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပျပန္တယ္။
တစ္ညမွာ ငါဟာ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ဖေယာင္းတုိင္ကို မီးထြန္းၿပီး ငါနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က လာတယ္။ ကေလးက ေကာင္းေကာင္းမလာဘူး။ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ကို ပါးစပ္က "ဖူး"ကနဲ မွဳတ္လိုက္၊ ၿငိမ္းသြားရင္ ျပန္ထြန္းလိုက္နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ ငါ့အနားေရာက္ေတာ့ ငါက ကေလးကုိ ဘာျဖစ္လို႔ မီးကို မွဳတ္လိုက္၊ ထြန္းလိုက္ လုပ္ေနရတာလဲလို႔ ေမးတယ္။
အဲဒီေတာ့ ကေလးက မီးကိုထြန္းၿပီး ငါ့ကို "အဘ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ေဟာဒီမွာ မီးေတာက္ကေလးေနာ္"လို႔ေျပာၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ "ဖူး"ကနဲ မွဳတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီလို မွဳတ္လုိက္ၿပီးေတာ့ "မီးေတာက္ကေလး မရွိေတာ့တာေတာ့ အမွန္ပဲေနာ္၊ အဲဒီမီးေတာက္ကေလး ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိတာလည္း အမွန္ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ မီးေတာက္ကေလး ဘာေရာက္သြားလဲဆိုတာကုိ ကြၽန္ေတာ္က စဥ္းစားေနတာ.."လုိ႔ ျပန္ၿပီးေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေသးအဖြဲကအစ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္ကုိ အဲဒီကတည္းက ရခဲ့တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကေလးဟာ ငါ့ရဲ႕ ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရွာတယ္.."
